Lukas de Waaij
Wanneer men eenmaal in zijn auto stapt, kan het voertuig dienen als een bescherming. Omhult door een jas van metaal, afgeschermd van de elementen. Dit veilige gevoel doet wat bijzonders met de mens, zo zijn extremere kenmerken van het karakter van de bestuurder te herkennen in het rijgedrag. Onzekere individuen kunnen soms terughoudend zijn en mensen die sneller wat agressiever zijn, kunnen ditzelfde gedrag ook op de weg vertonen.
Voor veel mensen is autorijden ook een uitweg van de werkelijkheid. Een lekkere playlist opzetten en rijden zonder een bestemming in zicht te hebben. Voor ieder zo zijn eigen therapie.
Op dezelfde avond van de "longexposure" fotosessie op het viaduct, heb ik ook geëxperimenteerd met zelfportretten, maar dan met een langere sluitertijd dan gewoonlijk. Het was helemaal donker, met als enige verlichting een lampje op het plafond van de 'Twingo'. Eerst had ik de sluitertijd nog op 30 seconden staan, wat een interessant effect gaf, maar het was voor mij iets te druk en te licht. Daarna ben ik met een sluitertijd van 8 seconden gaan spelen. De eerste twee foto's vond ik heel eng, al helemaal toen ik ze gelijk daarna in het donker terugkeek. Ik vond het een vage sfeer, maar ik wilde er nog verder op ingaan. Ik vond het vooral eng om mezelf te herkennen, maar tegelijkertijd ook niet. Ik gaf bij de volgende poging mezelf dus de opdracht om mijn hele lichaam stil te houden, en alleen mijn hoofd veel te bewegen, en dit loonde. Ik had voordat ik deze foto's ging maken niet het idee dat ik voor deze opdracht aan de slag was, maar toen ik de laatste foto gelijk op de camera terugkeek, zag ik het masker.